Dzi jest czwartek, 28 marca 2024 roku
Imieniny obchodzi: Aniela, Sykstus, Joanna, Antoni, Sonia

MOIM ZDANIEM - Andrzej Sochaj

PRACA    OGŁOSZENIA    

REKLAMA

MOIM ZDANIEM - Andrzej Sochaj:
Uratować doczesność dla wieczności

(artykuł ten ogłaszam i dedykuję pewnej dzielnej niewieście „in pectore”)

Wielu z nas mówi „żyjemy”. Często z dumą i radością wypowiada to zdanie. Czy aby tak naprawdę żyjemy? Czy tak nam się jedynie wydaje? Żyjemy w pełni czy tylko wegetujemy od pierwszego do pierwszego? Dni nam przemijają i co z nich mamy? Mówi psalmista: „Miarą naszych lat jest lat siedemdziesiąt lub, gdy jesteśmy mocni, osiemdziesiąt; a większość z nich to trud i marność: bo szybko mijają, my zaś odlatujemy” (Ps 90 (89), 10). I do czego tak biegniemy, podążamy, zmierzamy jakby na oślep? Czego pragniemy i aż tak niecierpliwie się spodziewamy? Niespodziewanego? Jakiegoś spektakularnego sukcesu? Co sprawia nam choć odrobinę radości na tej ziemi? I co robimy oraz chcemy uczynić z tym naszym życiem, jakie wiedziemy w danym miejscu, jakie wybraliśmy lub przyszło nam przeżywać to nasze bycie i istnienie w tym już XXI wieku?

Oto są pytania, które, jak sadzę, pomimo, że dla niektórych mogą być lub okazać się niebezpieczne, dobrze sobie stawiać. Ale nie tylko. To nie wystarczy. Powinniśmy iść krok naprzód. Winniśmy poszukiwać na nie odpowiedzi. Nawet najdłuższa podróż zaczyna się bowiem od pierwszego kroku. O tym, że jak ważne są to pytania, raz po raz mówi nam to samo życie. A ono, jak to banalnie dni, przemija. I to jednostajnie, nieuchronnie. Choć czasami się wydaje, ze z roku na rok co gna coraz szybciej. Wystarczy pójść na cmentarz i popatrzeć jak szybko się zapełnia. I tak sekunda za sekundą, minuta za minutą, dzień za dniem tak sobie przemija. Wszystko płynie, jak zwykł mawiać jeden z moich ulubionych filozofów Heraklit z Efezu. Nic odkrywczego. Dla wielu smutna i do końca nie do przyjęcia to prawda. Ale dopóki istniejemy, to winniśmy i możemy mieć nadzieję. Na co? A na to, że możemy jeszcze odkryć w czym tkwi jego piękno, co stanowi pełnię, sens i cel ludzkiego życia. Cóż takiego?

Jest nim Bóg i wieczne z Nim przebywanie. Człowiek jest powołany do pełni życia, która przekracza bowiem znacznie wymiary jego ziemskiego bytowania, ponieważ polega na uczestnictwie w życiu samego Boga (por. Bł. Jan Paweł II, enc. Evangelium vitae, 2)

Czasami się zdarza, co mnie osobiście cieszy, że ktoś słusznie odczuwa pragnienie, by postarać się jeszcze głębiej zrozumieć to, co dane mi było niegdyś napisać lub powiedzieć w danej kwestii filozoficzno-teologicznej lub społeczno-politycznej.

Ostatnimi czasy coraz częściej słyszę głosy, bym spróbował wyjaśnić: co znaczy, i jak ja rozumiem użyte przeze mnie sformułowanie „uratować doczesność dla wieczności”. Ale nie tylko to serca i umysły serc wielu nurtuje. Chcą dociec, co z tego zdania „uratować doczesność dla wieczności”” wynika, co się za nim kryje i komu ma to służyć to nasze staranie, jeśli podejmujemy jakiekolwiek wysiłki w tym celu, gdy dziś z całego serca, umysłu i woli rzeczywiście choć spróbujemy – „uratować doczesność dla wieczności”? I to tu i teraz. Nie jutro, czy pojutrze, miesiąc, czy za rok lub za dekadę, ale tu i teraz wszędzie tam, gdzie „żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz 17, 28). Bo w ten sposób możemy ją odwlec „ad calendas graecas”. A to mogłoby okazać się dla nas zbrodnią, które by sprawiło niewykorzystanie najważniejszego potencjału, jaki mamy, a który nas wciąż ucieka. A jest nim: czas.

Ta myśl: „uratować doczesność dla wieczności” jest nim bliska od wielu lat. Pojawia się ona co rusz chociażby w książkach mojego autorstwa: o bł.. Janie Pawle II i jego poprzednikach, lub „Tożsamość, prawdziwe imię człowieka”. Znajduje się również w wielu przemówieniach, jakie dane mi było do tej pory wygłosić przy różnych okazjach. Zapewne pojawi się także w opowiadaniu „Lustro”, nad którym prace znajdują się obecnie w finalnym stadium. O co w nim chodzi?

Zobaczmy i uświadomimy sobie tak uczciwie jedną rzecz: jeśli naprawdę każdy z nas chce być człowiekiem, prawdziwym człowiekiem; kto chce, tak jak ja, nie tylko z nazwy nim być oraz chrześcijaninem, czyli człowiekiem nie tyle, że jedynie ochrzczonym, co rzeczywiście należącym do Chrystusa, przylgniętym do Niego całym sobą, aby na co dzień być „drugim Chrystusem” i wyznawać za św. Pawłem z Tarsu - Apostołem Narodów: „Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2, 20), to powinien poznać w miarę możliwości, na ile to możliwe, bo w pełni się nie da, kim jest i powinien być człowiek i jeśli jest ochrzczony, to kim jest i powinien być chrześcijanin, w końcu: kim jest on sam. Powinien sobie uświadomić: jakie ma korzenie, skąd pochodzi i dokąd podąża. A wszystko po to, aby być naprawdę „głęboko i tak autentycznie, i na serio” stawać się jeszcze bardziej („Christianus alter Christi”- Chrześcijaninem – drugim Chrystusem”), czyli świadkiem Chrystusa Zmartwychwstałego w Kościele, w świecie oraz w rodzinie. Aby to się mogło urzeczywistnić, to każdy człowiek, także i ja, powinien podjąć starania i modlić się o to głęboko, żarliwie i wytrwale, aby „z pomocą Bożą i przy pomocy ludzi” można było na tej ziemi „uratować doczesność dla wieczności” i żyjącego w nim człowieka. Aby można było dzięki różnorakiej swej działalności uratować to wszystko, co dobre jest w nas, co mówi nam i innym o naszej wyjątkowości, o godności w oczach Boga i w obliczach wielu ludzi tej ziemi, która wynika z prawdy, że zostaliśmy stworzeni „na obraz i podobieństwo Boże” (por. Rdz 1, 26-n.), to musimy tego chcieć. Chcieć aby uratować nie tylko dla nas samych, dla nas żyjących i przemierzających tę doczesną powłokę ziemską, ale także dla potomnych tę prawdę o Bogu, o człowieku, o nas samych i o tym, od kogo wychodzimy i dokąd zdążamy, pielgrzymujemy i winniśmy podczas tej wędrówki kierować nasze serca i umysły, jeśli naprawdę chcemy być błogosławionymi, szczęśliwymi ludźmi już tu na ziemi, czyli „w doczesności”, a potem w niebie, czyli „w wieczności”. Mówi Pismo: „Bo śmierci Bóg nie uczynił i nie cieszy się ze zguby żyjących. Stworzył bowiem wszystko po to, aby było (...) „Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka- uczynił go obrazem swej własnej wieczności. A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła i doświadczają jej ci, którzy do niego należą” (Mdr 1, 13-14; 2, 23-24), lub jak zwykł mawiać jeden z Ojców Kościoła: „Uczyniłeś nas Panie dla siebie (jako skierowanych ku tobie) i niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w Tobie” (zob. św. Augustyn, Confessiones, Wyznania, I 1: CCL 27, 1).

Taką ideę, jak sądzę, miał też Pan Jezus. Choć jedyny Pan i Nauczyciel z Nazaretu nigdy być może nie użyłby tego sformułowania, takiego terminu, bo nie byłoby wtenczas takiej potrzeby. Dlaczego więc niewprost wyciągam taki wniosek. Mianowicie moje rozumowanie wynika z tego, iż mniemam, że jak udało mi się zauważyć, taką właśnie konstrukcję mają słynne „Osiem błogosławieństw” z „Kazania na Górze”, (zob. Mt 5, 3-12). jakie wygłosił Rabbi z Nazaretu - Jezus Chrystus, które odwołują się „do doczesności” i wskazują jej odniesienie na przyszłość, swą myśl kierują „ku wieczności”. I tak: jeśli przesłanka w pierwszej jej części zostaje spełniona, np.: „Błogosławieni ubodzy w duchu” (1 część) „doczesność”, to kolejna odnosi się do „wieczności”: „albowiem do nich należy królestwo niebieskie” (II część) (zob. Mt 5, 3).

Nie wystarczy jednak starać się uratować to, co jest w nas i to, co nas stanowi, co oczywiście jest ważne. Podobnie, jeśli nie jest to równie ważne, to należy podjąć i wzmożyć nasze wysiłki, aby ze wszystkich sił „z pomocą Bożą i przy pomocy ludzi” uratować też to, co istnieje wokół nas, nasze środowisko życia. Nie mówię tu tylko o ekologii, o środowisku życia naszych braci oraz sióstr i innych rozlicznych stworzeń, roślin oraz zwierząt. Myślę tu również o środowisku społeczno-politycznym naszego państwa, naszych powiatów, miast i wsi, aby postarać się, by „instaurare omnia in Christo” – aby „odnowić wszystko w Chrystusie” „mocą działającego w nas Ducha”, który przenika wszystko, także nas samych i pragnie, abyśmy byli kanałami, przez które On dalej może działać na tej ziemi, zmieniając jej oblicze (por. Ps 104 (103), 30). On Duch Prawdy, który „wieje tam, gdzie chce i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża” (J 3, 8), I Dzięki Niemu, a także wskutek Jego działania powinniśmy spróbować odnowić wszystko, czyli całe nasze życie społeczno-polityczne, w naszych lokalnych ojczyznach, w całej ojczyźnie oraz w Europie i na świecie. Nie mówię tu wcale o żadnym państwie wyznaniowym, broń Boże, ale o życiu i to na co dzień, we właściwie rozumianej wolności, a nie swawoli, o nieskrępowanym czynieniu uczynków miłości w prawdzie („caritas in veritate”), aby budować już na tej ziemi „Civitas Christiana” społeczeństwo chrześcijańskie, a przede wszystkim społeczeństwo prawdziwe ludzkie, obywatelskie, by przestać już mówić , że „naród mamy wielki- społeczeństwo żadne” (Cyprian Kamil Norwid).

To tak w krótkim zarysie m.in. co mam na myśli mówiąc, że szczególnie u progu trzeciego tysiąclecia trzeba nam „wypłynąć na głębię” (Łk 5, 4); „wypłynąć na głębie naszego człowieczeństwa”(bł. Jan Paweł II) i ten sposób także postarać się „uratować doczesność dla wieczności”. Wiadomo mi nie od dziś, że oprócz wiedzy „o”, wiedzy „co” jest potrzebna jeszcze wiedza „jak”. Jak to więc mamy uczynić? Programu nowego nie trzeba tworzyć. Przypomniał nam o tym bł. Jan Paweł II w liście „Novo millennio ineunte”, opublikowanym na zakończenie Wielkiego Jubileuszu Roku Świętego 2000. Napisał w nim m.in.: „Program już istnieje: ten sam, co zawsze, zawarty w Ewangelii i w żywej Tradycji. Jest on skupiony w istocie rzeczy wokół samego Chrystusa, którego mamy poznawać, kochać i naśladować, aby żyć w Nim życiem trynitarnym i z Nim przemieniać historię („doczesność – przyp. A.S.) aż do osiągnie swą pełnię w niebiańskim Jeruzalem („wieczność” -– przyp. A.S.) (Jan Paweł II, Novo millennio ineunte, 29).

Dlatego powinniśmy dokonać recepcji nauczania Ojców I i II Soboru Watykańskiego oraz papieskiego nauczania, szczególnie papieży (XIX – XXI w.,) począwszy od bł. Piusa IX (1846-1878) do Benedykta XVI (2005-). Dobrze by był, aby naszą konstytucją życia stał się Chrystus i Jego Ewangelia oraz żywa Tradycja Kościoła.

Ważne jest jednak, co podkreśla nasz nieodżałowanej pamięci papież bł. Jan Paweł II „aby wszystko, co z Bożą pomocą postanowimy, było głęboko zakorzenione w kontemplacji i w modlitwie. Żyjemy w epoce nieustannej aktywności, która często staje się gorączkowa i łatwo może się przerodzić w „działanie dla działania”. Musimy opierać się tej pokusie i starać się najpierw „być”, zanim zaczniemy „działać” (Jan Paweł II, Novo millennio ineunte, 15; zob. Łk 10, 41-42). Jak to zwykłem mawiać przy różnych okazjach, że czas zawsze winien zostać dobrze wykorzystany przez nas na dyplomację, na trwałą i głęboką relację z Bogiem i z bliźnim, z każdym, podkreślam to świadomie, z każdym drugim człowiekiem i samym sobą oraz na akcję. Nigdy nie może ich zabraknąć i nie mogą być zachwiane relacje pomiędzy nimi, z przewagą tych pierwszych, pamiętając, że człowiek nie jest relacją, ale bytem relacyjnym, stworzonym też do relacji, do prawdziwego dialogu. Jaki jest i powinien wyglądać prawdziwy dialog? O tym wspomniał nasz umiłowany poprzednik w pielgrzymce wiary, Sługa Boży papież Paweł VI (1963-1978) w swojej encyklice programowej „Ecclesiam suam” o drogach, którymi Kościół Katolicki powinien kroczyć w dobie obecnej przy pełnieniu swojej misji z 6 sierpnia 1964 r., o której aktualności przypomniał czterdzieści lat po jej ogłoszeniu bł. Jan Paweł II i polecił jej lekturę oraz medytację, do czego też i ja zachęcam. Dlatego ja w swojej niejako „programowej” książce, w pierwszym w porządku serca opracowaniu pt.: „Tożsamość, prawdziwe imię człowieka” wyd. Novae Res, Gdynia 2011, tak bardzo m.in. uczulam na to, aby postarać się dla naszego: świata, Kościoła, ojczyzny, miasta, rodziny, a przede wszystkim dla samych siebie „uratować doczesność dla wieczności”. Tak, „uratować doczesność dla wieczności”, bo już chyba najwyższy czas. Najwyższa pora ku temu, bo Pan jest blisko. I mówi przez wieki aż do końca świata: „Oto stoję u drzwi i kołaczę. Jeśli kto jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi i otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie”(Ap 3, 20-21).

Czy zaryzykujesz i otworzysz mu drzwi, i zaprosisz do swojego serca oraz zapragniesz, aby On sam wraz z tobą wieczerzał, a ty z razem z Nim teraz i na wieki, gdy zamieszkasz w domu Pana po najdłuższe czasy (por. Ps 23, 6). I będzie tak wieczerzał teraz „w doczesności”, w czasie uczty ofiarnej, jaką jest przecież Eucharystia, i „w wieczności”, gdy po przekroczeniu progu nadziei, zakończymy to doczesne pielgrzymowanie i zajmiemy miejsce przygotowane nam od założenia świata (por. Mt 25, 34). Wtedy „uratujemy swą doczesność dla wieczności”, wtedy będziemy szczęśliwi już tu na tej ziemi („doczesność”), a potem w niebie („wieczność”). Dlatego wołam w uroczystym dniu Zesłania Ducha Świętego: „Veni Sancte Spiritus!!! Przyjdź Duchu Święty!!!, Przyjdź! Twojej łaski nam potrzeba i daj nam zrozumieć to, że innej drogi do prawdziwego szczęścia nie ma!!!. Po prostu nie ma! Bo nigdy innej tak naprawdę nie było i zapewne nie będzie, choćby innym „fałszywym prorokom tego świata” tak by się zdawało.

Nie przegap tego!!! Nie warto!!! Nie przegap przechodzącego Chrystusa nie tylko w czasie procesji Bożego Ciała przez ulice naszych miast i wsi, pragnącego nawiedzić nasze domy, serca, umysły, uzdolnić wolę do przyjęcia i wypełnienia w swym życiu „Jego zbawczej woli. Tylko On może przemienić i przemienia także i dziś człowieka w siebie, jeśli wyrazi on taką wolę. Dziś już wiem, dlaczego wrogowie, przeciwnicy, nieprzyjaciele Boga i Kościoła, tak wielu ludzi od dwóch tysięcy lat boi się przechodzącego Chrystusa, „Boskiego Wędrowca”, kroczącego do ludzkich serc i umysłów, przechadzającego się różnymi ścieżkami i przybywającego także dzisiaj do naszego świata, Kościoła, miasta, rodziny i nas samych, aby nas przemienić w Siebie. Lękają się, są zatrwożeni, („złe duchy wierzą i drżą” (Jk 2, 19), zaniepokojeni tym, że po Jego przejściu, po Jego pielgrzymowaniu, czy to wczoraj, czy także dziś tak aż na do skończenia świata nic nie pozostaje takie samo i człowiek nie pozostaje taki sam, choć wydaje się, że jest ten sam. A stać się tak może i stanie na pewno, jeśli z radością i miłością, w pełni wolności i w prawdzie przyjmie On Mistrza z Nazaretu jako swojego Pana i Zbawiciela, który nie zostawił nas sierotami (por. J 14, 18) i jest z nami obecny przez wszystkie dni naszego pielgrzymowaniu po tej ziemi, ba, jest i będzie obecny przez wszystkie dni aż do skończenia świata (por. Mt 28, 20) i działa mocą Ducha Świętego szczególnie w Swoim Słowie oraz w sakramentach św., a zwłaszcza w sakramencie pokuty i pojednania oraz Eucharystii – naszej Galilei – miejscu naszego spotkania z Chrystusem Zmartwychwstałym – „Alfą i Omegą, Który jest, Który był i Który przychodzi, Wszechmogący” (Ap 1, 8); który jest „Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec” (Ap 22, 13; por. Ap 21, 6;). On bowiem przenika wszystko i przemienia w siebie, pociągając nas słodkimi więzami do Siebie, a są to węzły miłości (por. Oz, 11,4). Starajmy się, abyśmy miłością odpowiedzieli na miłość Tego, który nas pierwszy umiłował i to tak, jak potrafi kochać chyba tylko sam Bóg: bezwarunkowo, bezinteresownie i bezapelacyjne, aż do samego końca (por. J 13, 1) i samego siebie wydał za nas, abyśmy życie mieli i mieli je w obfitości (por. J 10, 10).

Veni Sancte Spiritus!!! Przyjdź Duchu Święty - Twojej łaski nam potrzeba, abyśmy napełnieni mocą z wysoka (Łk 24, 49), pełnią darów i owoców Ducha Świętego, codziennie wiernie i wytrwale, jak Bóg da, na tej ziemi, gdzie „w Nim żyjemy, poruszamy i jesteśmy” (Dz 17, 28) mogli być świadkami Chrystusa Zmartwychwstałego, który żyje i nas kocha. I zapragnęli z całego serca swego otrzymać od Boga łaskę zbawienia.

Godnym przypomnienia jest fakt, że nie zbawi nas bowiem żadna specjalna formuła, ale konkretna osoba – Jezus Chrystus, oraz pewność, jaką Ona nas napełnia: Ja jestem z wami! (Por. Jan Paweł II, Novo millennio ineunte, 29). Aby to było możliwe niechaj to sam Bóg sprawi przez Chrystusa w Duchu Świętym, abyśmy jako dzieci Boże, dziedzice Ducha Świętego zostali właśnie „przyobleczeni mocą z wysoka” (Łk 24, 49) i nie się bali się wyjść ze swojego wieczernika, będąc uwolnieni od swej niemocy, a zwłaszcza od lęku, by „przy pomocy Boga i z pomocą ludzi” mogli podjąć konieczne starania, aby „uratować doczesność dla wieczności”; mogli podjąć się tego zadania dla dobra oraz pożytku pielgrzymującego ludu, dla dobra: świata, Kościoła, ojczyzny, miasta, rodziny, a jeśli nie dla nich, to chociażby w końcu dla dobra nas samych oraz dla zbudowania potomnych, którym winni jesteśmy przekazać te, w naszym polskim przypadku, ponad tysiącletnie dziedzictwo wiary, nadziei oraz miłości względem Żyjącego w Swoim Kościele Boga w Trójcy Świętej Jedynego; w Kościele, który „jak drzewo życia w wieczności zapuszcza korzenie, przenika naszą codzienność i pokazuje nam Ciebie” (zob. pieśń „Abba Ojcze”); który już dwa tysiące lata trwa („subsistit in”) w Kościele Katolickim (zob. Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium, 22) i prowadzi nas niestrudzenie, i nieprzerwanie oraz nieomylnie do portu zbawienia, „ku wieczności”. Dlatego tak ważne, moim zdaniem, jest i winno być dążenie do tego, abyśmy będąc ‘mocni w wierze, radośni nadzieją, rozpaleni miłością, płonący gorliwością, świadomi własnej słabości, wytrwali w modlitwie’ (por. Sobór Watykański II, Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes, 25), starali się właśnie w ten sposób z Bożą pomocą i przy pomocy ludzi „uratować doczesność dla wieczności”.

Mam nadzieję, że w tym krótkim wywodzie wskazałem dlaczego warto poczynić te wskazania, aby idea ta, została wcielona w życie. A kwestia jest nagląca, bo „Pan jest blisko!” (Flp 4, 4) i „bliski jest dzień Pański”!!! (Ez 30, 3) Chrystus, który jest blisko tych, którzy go szczerym sercem szukają i wzywają Jego pomocy, woła z mocą, każdego dnia zaprasza nas do Swojego stołu Słowa Bożego i stołu Eucharystii, aby się z nami zjednoczyć najpierw tu, na tej ziemi (doczesność), a potem w niebie, już na zawsze (wieczność).

„Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!” (Łk 8,8). W jaki sposób odpowiesz Panu na to zaproszenie. Polecam i zachęcam do Jego przyjęcia. Nie zawiedziemy się, bo jak powiadał bł. Jan Paweł II – ostatecznie i tylko „Chrystus nie zawodzi”. A wszystko może nas zawieść na tej ziemi. Dlatego przypomina i jednocześnie wzywa psalmista: ‘nie pokładaj ufności w książętach ani w człowieku, co zbawić nie może’ (por. Ps 146 (145), 3). Tylko w Panu Bogu złóż nadzieję.

Zwykł mawiać pewien święty: „Nur Mut! Gott lenkt alles” – Tylko odwagi, Bóg kieruje wszystkim!!! (św. Klemens Maria Hofbauer CSsR). Zatem przestań się lękać (por. Dz 18, 9), daj Mu się poprowadzić. Kroczmy każdego dnia w imię Pańskie naprzód z nadzieją i złóżmy w Jego dłonie swój los, całego siebie „Totus Tuus” („Cały Twój”) i poprośmy Pana, aby ‘Chrystus się nami wszystkimi posługiwał’ (Paweł VI), abyśmy stawali się Jego narzędziami (por. Jan Paweł II, Novo milllenio ineunte, 58) nie dla próżnej naszej chwały, jakoby nam się należała, lecz Bożej („Nie nam Panie, nie nam daj chwałę, lecz Twemu imieniu daj chwałę za Twoją łaskawość i wierność” (Ps 115 (113 B), 1), także w zaszczytnym dziele ratowania „doczesności dla wieczności”. Amen. Alleluja!!!

Niech Błogosławiona Dziewica Maryja – Matka Chrystusa i Kościoła, Oblubienica Ducha Świętego i Jego przybytek dopomaga nam w kroczeniu drogą ośmiu błogosławieństw, w dziele ratowania „doczesności dla wieczności”, czyli w skrócie reasumując mam na myśli odniesienie tego ziemskiego bycia i istnienia, tego codziennego życia wśród trudów i marności do wieczności, abyśmy zawsze byli prawdziwymi uczniami Chrystusa, Jego przyjaciółmi, wreszcie drugim Chrystusem, prawdziwym chrześcijaninem, budującym już tu na ziemi „Civitas Christiana”, społeczeństwo chrześcijańskie, a przede wszystkim ludzkie, obywatelskie. I wcale nie mówię tutaj o państwie wyznaniowym, broń Boże, a o państwie uznającym prawdziwe najwyższe powszechne w historii uznawane wartości, które są i winny być bliskie człowiekowi, każdemu człowiekowi i chrześcijaninowi.

Co niechaj sprawi Ten, którego Tyś o Panno porodziła, Syn Twój, a Pan nasz Jezus Chrystus, który umarł i zmartwychwstał, który żyje i króluje, i nas kocha. Amen. Alleluja!!!

Niechaj za przyczyną Błogosławionej Dziewicy Maryi oraz wszystkich świętych dobry, bogaty w miłosierdzie (por. Ef 2, 4) Bóg w Trójcy Świętej nam błogosławi i strzeże. Niech nam obdarzy swoim pokojem oraz potrzebnymi darami i owcami Ducha Świętego tak bardzo potrzebnymi w celu budowania „cywilizacji życia i miłości”, w celu „uratowania doczesności dla wieczności”. Bo „ubi caritas et amor Deus ibi est“. ‘Tam gdzie miłość jest i dobroć tam jest, mieszka Bóg’. A gdzie jest Bóg, tam jest pokój i szczęście. I to prawdziwe, niczym nie zachwiane szczęście. Zatem: „Wypłyń na głębię – Duc in altum” (Łk 5, 4); „szukaj pokoju i dąż do Niego”, aby na zawsze zapanował On w Twym i naszym sercu, w naszych rodzinach, w naszej ojczyźnie, w naszym Kościele i w całym świecie, który tak cudownie stworzył Bóg i jeszcze go cudowniej odkupił. Amen. Alleluja!!!

„Niech Duch Święty wzbudzi i wciąż wzbudza w nas pragnienie ostatecznego spotkania z Jezusem Chrystusem w domu Jego Ojca i Ojca naszego” (Benedykt XVI). Amen. Allleluja!!!

Dobrej niedzieli, całego tygodnia i każdego dnia życia w przyjaźni z Panem Bogiem i trwania w głębokiej i zażyłej relacji z Nim teraz („doczesność”) i na wieki, na zawsze („wieczność”) życzę oraz pozdrawiam w Chrystusie Panu Odkupicielu człowieka i świata całego ze Szczecinka.

Z darem modlitwy:

Andrzej Sochaj

Szczecinek, diem 27.05.A.D.2012, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, w trzydziestym piątym roku mego pielgrzymowania do domu Boga, naszego Ojca

REKLAMA